| Akropolis, Faust, Hamlet |
|
W teatrze mitów europejskich z Ludwikiem Flaszenem 23 listopada {piątek} 17:00 Sala Teatru Laboratorium Faust Spotkanie seminaryjne Ludwika Flaszena z udziałem prof. Włodzimierza Szturca 24 listopada {sobota} 17:00 Sala Teatru Laboratorium Faust Spotkanie seminaryjne Ludwika Flaszena z udziałem prof. Krzysztofa Rutkowskiego Spotkania seminaryjne z udziałem: Krzysztofa Czyżewskiego, prof. Dariusza Kosińskiego, prof. Grzegorza Niziołka, prof. Krzysztofa Rutkowskiego, prof. Włodzimierza Szturca, prof. Joanny Walaszek Rozmyślania nad mitami założycielskimi Zachodu, których nośnikiem jest teatr (Marlowe, Szekspir, Goethe, Wyspiański). Ich rola w kształtowaniu świadomości europejskiej. Ich rezonans dzisiaj – w świecie zglobalizowanym, w warunkach spotkań i konfrontacji kultur, gdy Europa szuka swego nowego samookreślenia. Czy Akropol to tylko ruiny dla turystów? Czy Faust i Hamlet to nasi współcześni? My, cywilizacje, wiemy już, że jesteśmy śmiertelne Paul Valéry W Polsce zagadką Hamleta jest to, co jest w Polsce do myślenia Stanisław Wyspiański Ludwik Flaszen – uczestnik i świadek wielkiej epoki teatru. Współzałożyciel i współanimator Teatru Laboratorium Jerzego Grotowskiego przez cały okres jego istnienia (1959–1984). W latach osiemdziesiątych – dyrektor. Krytyk, pisarz, wieloletni partner twórczego dialogu z Grotowskim, sam został praktykiem, prowadząc doświadczenia parateatralne, warsztaty aktorskie w wielu krajach świata. Jego pierwsza książka Głowa i mur (1958) została skonfiskowana przez cenzurę PRL. Autor Cyrografu – tomu esejów i małych próz o sytuacji jednostki w systemie totalitarnym (pierwsze wydanie 1971, ostatnie – 1996, Kraków; wersja francuska – Paryż 1990). Jego tom szkiców Teatr skazany na magię (Kraków 1983) zawiera teksty oraz wykłady związane ze współpracą autora z Jerzym Grotowskim i jego udziałem w kształtowaniu twórczej doktryny Teatru Laboratorium. W roku 2010 ukazał się jego tom Grotowski & Company (w języku angielskim). W przygotowaniu przekłady na języki: francuski, hiszpański, portugalski (Brazylia) i włoski oraz wydanie polskie (rozszerzone i zmienione). Od 1984 roku, po rozwiązaniu Teatru Laboratorium, mieszka w Paryżu. Włodzimierz Szturc – profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego i Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie, wykładał komparatystykę, obecnie wykłada mitografię, rytualistykę i archeologię teatru (Katedra Teatru i Dramatu UJ), a także historię teatru (PWST). Był wykładowcą w Instytucie Języków i Cywilizacji Orientalnych (INALCO) w Paryżu oraz prowadził kursy literatury powszechnej w Uniwersytecie François Rabelais’go w Tours. Współpracował z wieloma instytucjami, m.in. z Centrum Badań nad Wyobraźnią (Grenoble) oraz Fundacją Frank Roggen (Gandawa). Poznawał odlegle kultury, podróżując po Grecji, Indonezji i Afryce. Pisze dramaty, z których kilka zostało wystawionych w teatrze. Autor wielu artykułów, dramatów i książek. Opublikował m.in. Ironię romantyczną (Warszawa 1992), O obrotach sfer romantycznych. Studia o ideach i wyobraźni (1997), Teorię dramatu romantycznego w Europie XIX wieku (Bydgoszcz 1999), Archeologię wyobraźni (Kraków 2001), Moje przestrzenie. Szkice o wrażliwości ludzkiej (Kraków 2004), Mitoznawstwo porównawcze [z M. Dybizbańskim] (Kraków 2006) i Nowe przestrzenie. Szkice o namiętności (Kraków 2011). Obecnie pracuje nad rytami w kulturach świata oraz zajmuje się opisem i fenomenologią maski, głównie rytualnej, inicjacyjnej a także mitami zawierającymi źródła do rekonstrukcji najstarszych widowisk w Babilonii i Egipcie. Krzysztof Rutkowski – pisarz, eseista, historyk literatury i kultury, edytor, tłumacz, dziennikarz. Profesor nadzwyczajny na Wydziale Artes Liberales Uniwersytetu Warszawskiego. Niemal od początku swej drogi twórczej tropi działania z pogranicza literatury i poezji czynnej (Przeciw (w) literaturze. Esej o poezji czynnej Mirona Białoszewskiego i Edwarda Stachury, Bydgoszcz 1987), co doprowadziło go do badań nad „akcjami” Adama Mickiewicza, którego biografii i twórczości jest wybitnym znawcą (Bohaterstwo albo śmierć. Zabijanie Mickiewicza w Kole Sprawy Bożej, Paryż 1988, Gdańsk 1999; Stos dla Adama albo Kacerze i kapłani, Warszawa 1994). Stworzył nowe gatunki pisarskie – „pasaże” i „przepowieści” – zacierające sztuczne granice między literaturą „piękną” i „naukową”, i pozwalające na wielowymiarową refleksję nad kulturą współczesną i obecnością w niej tradycji dawnych (słynna trylogia: Paryskie pasaże, Gdańsk 1994; Raptularz końca wieku, Gdańsk 1997; Śmierć w wodzie, Gdańsk 1999; także Książę bezdomny, Lublin 1999; Kościół świętego Rocha, Warszawa 2001). Poszukiwania te kontynuował w książkach Zakochany Stendhal. Dziennik wyprawy po imię (Gdańsk 2006) i Ostatni pasaż. Przepowieść o byciu byle-jakim (Gdańsk 2007). Ostatnio opublikował książki Requiem dla moich ulic (Gdańsk 2008), Wokulski w Paryżu (Gdańsk 2010) i Dar Anioła (Warszawa 2012), które stanowią swoiste pożegnanie z Paryżem, gdzie przez wiele lat mieszkał i pracował w Sekcji Polskiej RFI. Jest zasłużonym edytorem (m.in. pism Edwarda Stachury i Aleksandra Wata) i tłumaczem (m.in. ważnych książek Pascala Quinarda i Daniela Beauvois). Obecnie zajmuje się studiami nad kulturą antyczną. |