| Kiokatabira ciała |
|
Daisuke Yoshimoto 7–8 grudnia {piątek–sobota} 19:00 Studio Na Grobli Bilety:15 zł Łaskawa pani, jeśli pani jest doświadczonym lekarzem, to ja jestem doświadczonym chorym. Fiodor Dostojewski: Bracia Karamazow Ja jestem pacjentem z butō – zakażonym nieznaną bakterią, zwaną właśnie „butō”. Kiokatabira ciała jest utkana nićmi, którymi są: prawda, groteska, ruina, chwała i nędza, głupota, godność ciała, niezdarność, pragnienie, piękno, fałsz, nieznane, ambicja, mrok, bakterie, Eros, sacrum i profanum, absurd, eleganckie okrucieństwo, 13-krotne pogrzebanie Daisuke w 2012 roku, urojenie, idiota, bieg, szał, napięcie, chora tancerka księżna, zdrada, samotność itd. Diagnoza, osłabienie duszy i ciała. A teraz pospacerujemy w środku trumny. Kiokatabita to kimono w kolorze białym, zwykle z lnu lub bawełny, w które ubiera się zmarłych do pogrzebu w obrządku buddyjskim.  Istotą butō jest zaproszenie widzów do odzwierciedlenia swojego serca. Ekstremalne zwolnienie ruchu zmusza ich do zagłębienia się w nie, nie pozwalając na zatrzymanie się na powierzchni. Butō nie jest czymś, co odwołuje się do pewnej idei, czy wyraża określone emocje, nie jest także medytacją. Jednak po zakończeniu spektaklu widzom dane jest zaznać ciszy, pokoju w sercu i piękna. Mam nadzieję, że moje butō symbolizuje i dziedziczy nagromadzoną ludzką energię. Przez mój taniec pragnę wyrazić upływ czasu. Pragnę konfrontować się ze samym sobą, a nie z dziełem; rozmawiać ze swoim sercem oraz ze swoim ciałem. Tańczę taniec skrajnie osobistego „ja”, tańczę upływ czasu, który może być jedynie ułamkiem utkanym przez trzydzieści lat. Daisuke Yoshimoto KOSTIUMY: Daisuke Yoshimoto SCENOGRAFIA (KALIGRAFIA): Kenyo Hara |