| Ewangelie dzieciństwa |
 Różnorodność działań podejmowanych w ramach projektu „Ewangelie Dzieciństwa” dowodzi, iż praca nad spektaklem teatralnym (który przyjął jego nazwę) nie jest jedynym celem przedsięwzięcia, a jedynie jego najwidoczniejszym znakiem. Obok doskonalenia sztuki aktorskiej praca ta niesie ze sobą pytania o osobisty rozwój każdego z uczestników. Wyprawianie się do miejsc i ludzi jest zarazem wyprawianiem się ku samemu sobie, a kilkuletnia praktyka śpiewu liturgicznego i obrzędowego prowadzi do głębokiego rozumienia innych kultur. Nie jest zatem przypadkiem, iż to właśnie muzyka i praca z żywą pieśnią stanowią główny budulec pracy teatralnej. Przedstawienie  Jednym z najważniejszych impulsów do rozpoczęcia projektu „Ewangelie Dzieciństwa” było zainteresowanie pierwiastkami gnostyckimi tkwiącymi w początkach chrześcijaństwa. Spektakl oscyluje wokół dwóch wątków: opowieści o wskrzeszeniu Łazarza, przywołanej ustami jego sióstr, Marty i Marii, oraz „świadectwa Marii Magdaleny”, która, podług niektórych przekazów gnostyckich, miała szczególną pozycję wśród apostołów i utożsamiana była z jedną z sióstr Łazarza. Wśród tekstów spektaklu pojawiają się mało znane ewangelie apokryficzne: Marii Magdaleny, Filipa, Tomasza, oraz fragmenty z pism Fiodora Dostojewskiego i Simone Weil. Jak czytamy w tekście prof. Dariusza Kosińskiego w „Didaskaliach” (2004 nr 63) „Ewangelie dzieciństwa, obudowane wokół historii Łazarza, Marii (utożsamionej z Marią Magdaleną) i Marty, są […] – «niemożliwą opowieścią o zmartwychwstaniu», dramatycznie rozpiętą między światem ludzkiego doświadczenia pełnego zwątpienia, buntu, błędu i rozpaczy, a uobecnianym przez pieśń światem duchowości, niezrozumiałym i wytęsknionym zarazem”. Podtytuł spektaklu – fragmenty o przeczuciach nieśmiertelności ze wspomnień wczesnego dzieciństwa – będący parafrazą tytułu wiersza Williama Wordswortha, wskazuje na swoistość nowego gatunku prezentacji, pojmowanego jako fragment, szkic, czy esej. Projekt Łazarz W czasie prób do spektaklu zespół spotkał się z Daisuke Yoshimoto – wybitnym tancerzem butō. Owocem tej współpracy stał się pokaz Łazarz (październik 2003, październik 2004, kwiecień 2005 w Ośrodku Grotowskiego – w Brzezince i we Wrocławiu), w którym aktorzy Stowarzyszenia Teatr ZAR towarzyszyli, głównie pieśnią, tańcowi tytułowego Łazarza. Do wspólnego przedsięwzięcia zainspirował Jarosława Freta obraz Hansa Holbeina Martwy Chrystus (obraz, który u oglądającego go Fiodora Dostojewskiego wywołał atak epilepsji). W ten sposób japoński tancerz unaocznił postać brata Marii i Marty nieobecną w przedstawieniu Stowarzyszenia Teatr ZAR. Projekt ten stanowił komplementarną część pracy nad spektaklem. Działania  Pierwszy pokaz pracy nad Ewangeliami dzieciństwa odbył się w październiku 2002 podczas obchodów dwudziestopięciolecia Ośrodka Praktyk Teatralnych „Gardzienice”. Premiera miała miejsce w październiku 2003 w Brzezince. Zespół, oprócz prezentowania przedstawienia Ewangelie dzieciństwa, licznych koncertów, demonstracji pracy i prowadzenia warsztatów, pracuje nad nowymi projektami. Zob. recenzje i omówienia:
http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/41296.html
|
