Butō - japońska forma tańca nowoczesnego powstała w latach pięćdziesiątych, kiedy po drugiej wojnie światowej artyści japońscy odwrócili się od tradycyjnych form, jak i wpływów masowej kultury Zachodu i zwrócili się ku inspiracjom rodzimą mitologią agrarną, idei teatru okrucieństwa Antoina Artauda i niemieckiemu ekspresjonizmowi. W świecie sztuki ich bunt manifestował się m.in. w pracach takich artystów jak Yukio Mishima (pisarz), Szuji Terayama, czy tancerz i choreograf Tatsumi Hijikata. Artyści ci chcieli wydobyć na światło dzienne oficjalnie ignorowane, ciemne aspekty życia społeczeństwa japońskiego – deformację i szaleństwo.

Butō wyrywa się spod wpływu restrykcyjnej tradycji społecznej, dając bezprecedensową wolność artystycznej ekspresji. Jest prawdopodobnie najśmielszą dotychczas próbą przełożenia tajemniczego, często tłumionego życia nieświadomości na międzyludzkie, publiczne medium teatru. Jak surrealizm, wczesne butō wykorzystywało skrzywienie natury, jak dada – przypadek jako zasadę kompozycji. Najbardziej znani twórcy butō to obok Kauzo Ohno i Tatsumi Hijikaty: Min Tanaka, Akaji Maro, Yoko Ashikawa oraz Daisuke Yohimoto.