strona główna
| Wykład V |
Bauhaus – teatr formy, barwy i ruchu21 maja 2012 (poniedziałek) godz. 17.00Miejsce: Sala Kinowa Instytutu Grotowskiego, Rynek-Ratusz 27 Wstęp wolny Działająca od 1919 w Weimarze, a następnie w Dessau i Berlinie, szkoła rzemiosł artystycznych Bauhaus prowadziła interdyscyplinarny program kształcenia studentów-czeladników bezpośrednio współpracujących z artystami-mistrzami. Założycielska idea Waltera Gropiusa i skupionych wokół niego twórców ustanawiała niezależność szkoły od wszelkich ideologii, co miało gwarantować całkowitą wolność poszukiwań artystycznych. W okresie berlińskim nie udało się jednak obronić szkoły przed wpływami politycznymi, podobnie jak nie udało się uzyskać nadrzędności architektury w procesie kształcenia ani – ze względu na koszty wyrobów – doprowadzić do ścisłego związku rzemiosła i sztuki. Osiągnięciem Bauhausu było natomiast interdyscyplinarne traktowanie sztuki, które coraz silniej zaczęło charakteryzować kreacje artystyczne XX wieku. Jednym z przejawów takiego podejścia był warsztat teatralny prowadzony w latach 1923–1928 przez malarza i rzeźbiarza Oskara Schlemmera. Warsztat sceniczny stał się laboratorium nowych form widowiskowych, w którym badaniu poddawano relacje między elementami plastycznymi a ciałem tancerza w przestrzeni sceny. Najgłośniejszym przedstawieniem Bauhausu był Balet triadyczny Schlemmera pokazywany wielokrotnie od 1922 roku w Niemczech i w Paryżu. Nałożone na ciała tancerzy wielobarwne kostiumy plastyczne, będące kombinacją brył geometrycznych i form wywiedzionych z natury, w połączeniu ze specyficznym układem ruchu służyły badaniu powstających relacji przestrzennych. Eksperymenty te kontynuował Schlemmer w cyklu Tańców przestrzeni, w których koncentrował się na efektach wynikających z posłużenia się dominującym elementem – drążkami, szkłem, metalem. Współpracownicy i studenci Schlemmera badali także alternatywne formy mechanizacji działań scenicznych. Doświadczenia sceny Bauhausu miały duży wpływ na redefiniowanie ciała ludzkiego w przestrzeni sceny w nowych nurtach tańca scenicznego, a także tych typach widowisk, które wprowadzały w obręb sceny działające formy nieożywione (w Polsce np. teatr Tadeusza Kantora, Józefa Szajny). Wykład w ramach cyklu Teatr w krainie utopii. Monte Veritá – Mathildenöhe – Hellerau – Goetheanum – Bauhaus |