strona główna 
Archiwum Historia Drugie Studio Wrocławskie
Archiwum Historia Drugie Studio Wrocławskie | Drugie Studio Wrocławskie |
|
Strona 3 z 5 Jeszcze przed zakończeniem sezonu, 19 czerwca, odbyła się premiera w wykonaniu stażystów z zespołu międzynarodowego – Opowieść o życiu i śmierci Joaquina Muriety Pabla Nerudy. Spektakl, grany w języku angielskim, reżyserowała Elizabeth Craven.Cynkutis, piastujący dotąd stanowisko dyrektora naczelnego i artystycznego, od 1 lipca 1986 roku został dyrektorem artystycznym, a funkcję dyrektora naczelnego objął Tadeusz Nesterowicz.  Z sezonem następnym, 86/87, wiązano pewne nadzieje: „Z zaciekawieniem przyjdzie nam obserwować drugi sezon DSW. Niezależnie od wszystkich zastrzeżeń, jakie wywołała pierwsza zwłaszcza wersja Fedry […] [teatrowi] nie można odmówić imponującej pracowitości i zdyscyplinowania. To musi przynieść godne uwagi rezultaty. Czy Studio rozwinie się w wybitny teatr – tego dzisiaj nikt nie wie. Ale że rozwija się tam twórcze podglebie takiego teatru – prawie jestem pewny” .Sezon rozpoczął się od prezentacji 3 października wariacji aktorskich na temat Księżniczki Turandot Carla Gozziego, stworzonych przez grupę międzynarodową pod nadzorem reżysera Dicka van Gendta. Zespół polski 25 października przygotował premierę Ajschylosa Prometeusza. Przedstawienie zostało bardzo ciepło przyjęte przez publiczność i krytykę. Szczególnie mocno podkreślano udaną rolę Jolanty Cynkutis (jako Io), za którą aktorka otrzymała eksternistycznie dyplom Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie . Następnymi projektami były: Pieśń nad pieśniami w tłumaczeniu ks. Wujka na dwoje aktorów (Jolantę Cynkutis i Marka Cichosza), którą miał reżyserować Kocur, i Edyp Sofoklesa, do którego próby prowadził Cynkutis. Niestety, współpraca obu reżyserów układała się coraz gorzej, wskutek czego czworo aktorów pod przewodnictwem Mirosława Kocura opuściło teatr pod koniec listopada. W zastępstwie reżyserię Pieśni nad pieśniami powierzono Janowi Jakubowi Kolskiemu, a jej premiera odbyła się 20 grudnia. Edyp natomiast, jak się miało okazać, nigdy nie został dokończony. Rok 1987 rozpoczął się tragedią – 9 stycznia Zbigniew Cynkutis zginął w wypadku samochodowym nieopodal Sobótki, w drodze na sejmik kultury wrocławskiej. Niestety, jego wcześniejsze prognozy, głoszące, że na rok 1987 przypadnie moment osiągnięcia przez teatr dojrzałości twórczej, nie miały szans się sprawdzić. Co więcej, po śmierci dyrektora przyszłość instytucji stanęła pod znakiem zapytania. Zastanawiano się komu powierzyć kierownictwo, wysuwając mniej lub bardziej prawdopodobne kandydatury. Mówiono o Januszu Wiśniewskim, Krystianie Lupie, Jacku Wekslerze, czy nawet Ryszardzie Cieślaku i Zygmuncie Moliku . Doc. Degler, uznając szanse na zainteresowanie sprawą kogoś z byłego Teatru Laboratorium za znikome, proponował, aby przekazać pomieszczenia DSW pod tymczasowy zarząd PWST i utworzyć tam Teatr Studyjny o szerszych funkcjach niż tradycyjny teatr szkolny. Jednak, co z naciskiem podkreślał Tadeusz Burzyński, prace w DSW nie ustawały: „Działa – co prawda niepełny – zespół aktorski, który nadal publicznie występuje. Są zagraniczni stażyści, którzy kończą pracę nad swoim przedstawieniem. […] Być może trwa to siłą rozpędu, może siłą desperackiego wysiłku tych, co zostali. […] Ale – powtarzam – nie mówmy o pustym miejscu”. Rzeczywiście, 13 marca 1987 roku doszło do premiery Hamleta w reżyserii Kim Mancuso i wykonaniu grupy międzynarodowej. Spektakl, jak obwieszczał program, został poświęcony zmarłemu dyrektorowi: „Tę realizację dedykujemy naszemu mistrzowi i przyjacielowi – Zbigniewowi Cynkutisowi. On posiał jej ziarno w naszych sercach i wyobraźni. On wymagał od nas poznawania siebie i przekraczania własnych granic ku łączności międzykulturowej”. Wkrótce potem, 26 marca, odbyła się inauguracja działalności Ośrodka Dokumentacji Teatru Laboratorium. Powstał on w wyniku przekształcenia istniejącego od początku działu historyczno-badawczego, prowadzącego dotychczas wyłącznie prace wewnętrzne.  Wydarzeniu temu towarzyszyło otwarcie retrospektywnej wystawy zatytułowanej „Teatr Laboratorium – kres 25-letniej wędrówki”, przygotowanej według scenariusza Iwony Ziętkowskiej i w opracowaniu plastycznym Lecha Marczaka. W programie do niej pisano: „Wystawa ta, w zamierzeniu autorów, ma być jedynie historyczną i faktograficzną ilustracją do dziejów teatru Jerzego Grotowskiego, nie ma ich komentować czy dokonywać wartościujących ocen”. Ekspozycji nadano układ chronologiczny (według dat premier) i podzielono na dwa główne działy – archiwalia okresu teatralnego (1959–1970) i po-teatralnego (1970–1984). Na wystawie znalazło się 116 eksponatów – 63 plakaty i afisze, 47 zdjęć i fotogramów, a także oryginalne zaproszenia na premiery oraz rekwizyty i kostiumy ze spektakli: buty i skrzypce z Akropolis, toga i podest z Księcia Niezłomnego, płaszcz i laska Ciemnego, dwie sukienki Marii Magdaleny i marynarka Łazarza – z Apocalypsis cum figuris. |