Znajdujesz się™ na archiwalnej stronie Instytutu Grotowskiego działają…cej do 21 marca 2016. Aktualna strona dostę™pna jest pod adresem: www.grotowski-institute.art.pl.
Instytut im. Jerzego Grotowskiego
  • Polish
  • English
Rynek-RatuszBrzezinkaNa Grobli
                                                              
strona główna arrow Archiwum arrow Historia arrow Drugie Studio Wrocławskie
Drugie Studio Wrocławskie
W ciągu trzech miesięcy została skompletowana również obsada administracyjna i techniczna. W takim stanie, ale wciąż bez zespołu artystycznego, 1 stycznia 1985 roku DSW formalnie rozpoczęło działalność.

Cynkutis w „Założeniach programowych DSW” tak pisze o powstającym teatrze: „Celem DSW jest wykształcenie w okresie 2 lat zupełnie nowego zespołu artystycznego, składającego się z wysoko wykwalifikowanych aktorów, reżyserów i animatorów procesów twórczych. Zespół ten […] winien stać się aktywnym ośrodkiem szkoleniowo-badawczym prezentującym nie tylko spektakle, ale i zasilającym inne sceny krajowe i zagraniczne […]”. Nowy dyrektor w udzielanych wywiadach prasowych opowiadał o swojej koncepcji teatru. Na pytanie Ewy Krupczyńskiej, czy DSW będzie kontynuacją któregoś z nurtów poszukiwań Teatru Laboratorium, odpowiedział: „Nie może być. Oczywiście nie wypieram się doświadczeń, które mnie ukształtowały artystycznie. Gdybym jednak pozwolił sobie na jakiekolwiek naśladownictwo, nie odkryję już nic więcej” . O nazwie placówki mówił Tadeuszowi Burzyńskiemu: „Nazwa Drugie Studio Wrocławskie – Drugie – bo nie pierwsze, pierwsze było Laboratorium, gdyby wcześniej nie zaistniało ono, nie doszłoby do narodzin naszego Studia. Tym liczebnikiem nawiązuję do pewnej tradycji, która mnie uformowała, której bardzo dużo zawdzięczam, od której nie chcę i nie wiem czy bym potrafił się odciąć, choć nie chcę być jej epigonem. Studio – to słowo określające poszukiwawczy charakter placówki” . Natomiast o składzie aktorskim mówił: „Właściwie to będą dwa zespoły powiązane ze sobą różnymi więzami, ale strukturalnie wyodrębnione. Jeden będzie krajowy, drugi międzynarodowy. […] Nadto w skład zespołu artystycznego wejdzie kilku specjalistów tworzących, jak to roboczo określiłem: radę instruktorską. Będą to oprócz mnie specjaliści od muzyki, śpiewu, ruchu, literatury i reżyserii. Oni będą prowadzili systematyczne zajęcia treningowe, zarówno indywidualne, jak i grupowe” . Cynkutis miał zamiar wyłonić zespół polski spośród studentów ostatnich lat i absolwentów uczelni teatralnych, ponieważ zależało mu na powołaniu grupy „złożonej z osób, które nie przeszły przez doświadczenia Grotowskiego” . Zespół międzynarodowy miał się składać z artystów profesjonalnych, o pewnym dorobku twórczym, do których doświadczeń mogliby odwoływać się pozostali aktorzy . Prognozował: „DSW jako nowa instytucja artystyczna o profilu teatralnym zgodnie ze znanymi doświadczeniami twórczymi osiągnie dojrzałość w roku 1987” .

Ostatecznie we wrześniu 1985 roku zespół polski został skompletowany. Składał się z dziesięciu osób, a byli to: Dagmara Chojnacka, Jolanta Cynkutis, Katarzyna Latawiec-Prasał, Jolanta Kurach, Grażyna Błęcka-Kolska, Elwira Romańczuk, Mariusz Prasał, Mariusz Siudziński, Bogumił Gauden, Jerzy Kłosiński.

Następne miesiące wypełnione były pracą, którą zakłócał przeprowadzany właśnie remont wszystkich pomieszczeń – wtedy to w sali teatralnej otynkowano ściany i pomalowano je na biało. Zespół rozpoczął zajęcia z instruktorami; warsztaty odbywały się między innymi z tańca nowoczesnego, jogi, tai chi, rytmiki. Po nich nastąpił okres intensywnej pracy treningowej – dyrektor pracował z aktorami indywidualnie i w grupach. „Te treningowe miesiące napawały pewnym optymizmem. Niestety, ustalony rytm pracy zakłóciło niespodziewane wołanie o premierę. Wyszło ono ze strony władz. […] Szef DSW wynegocjował tylko, że będzie mógł opatrzyć przedstawienie dopiskiem: pierwszy etap prób” . Tym spektaklem była Phaedra-Seneca w reżyserii Cynkutisa, pokazana po raz pierwszy 29 stycznia 1986 roku. „Ogólnie rzecz biorąc, spektakl został przyjęty bardzo chłodno, ale z wyrozumiałością. Większość recenzentów zwracała uwagę na presję społeczną, na jaką narażony jest Cynkutis i jego zespół. Prawie wszyscy przestrzegali przed wygórowanymi oczekiwaniami na olśniewające przedstawienie, co nie przeszkadzało jednak ganić spektaklu. Przy czym prawie wszyscy budowali swoje recenzje na podobnym schemacie: Cynkutis – Grotowski, DSW – Teatr Laboratorium” .

Niedługo później, w lutym 1986 roku, doszło do premiery Phaedry w wykonaniu zespołu międzynarodowego.

Po pierwszym, nieudanym spektaklu atmosfera w zespole polskim powoli zaczęła się psuć, dochodziło do coraz poważniejszych konfliktów. Wskutek tego w maju odeszła połowa powołanej niedługo wcześniej grupy.

W lutym przybył do DSW Mirosław Kocur, student ostatniego roku reżyserii krakowskiej PWST, sprowadzając ze sobą czwórkę aktorów. Wyreżyserował spektakl, będący drugim etapem prac nad tą samą tragedią – Fedrę. Jej premiera odbyła się 2 maja 1986 roku. Wersja ta, lepiej przyjęta przez krytykę, stała się przedstawieniem dyplomowym Kocura na uczelni, który dziś tak mówi o dyrektorze DSW: „Nigdy nie spotkałem człowieka tak podobnie myślącego o teatrze. I Cynkutis i Grotowski, jeśli chodzi o teatr byli mi najbliżsi”. I dalej: „[…] Cynkutis miał coś takiego, czego ja nie spotkałem u żadnego innego człowieka: niewiarygodną intuicję i otwarcie na aktora. […] umiał z niego wydobyć rzeczy, o które ten aktor sam siebie nie podejrzewał”.