Znajdujesz się™ na archiwalnej stronie Instytutu Grotowskiego działają…cej do 21 marca 2016. Aktualna strona dostę™pna jest pod adresem: www.grotowski-institute.art.pl.
Instytut im. Jerzego Grotowskiego
  • Polish
  • English
Rynek-RatuszBrzezinkaNa Grobli
                                                              
Kino Teatralne: Lech Raczak

19, 20 lutego {wtorek, środa} 18:00
Wstęp wolny
Sala Kinowa



 19 lutego {wtorek} 18:00


 Orbis Tertius – fragmenty filmu dokumentalnego  
30’; 1994, dla Programu II TVP Telenowa s.c. 1995
Scenariusz i realizacja: Jacek Kubiak, zdjęcia: Stanisław Mąderek i Józef Kowalewski, dźwięk Andrzej Szalbierz, muzyka: Lidia Zielińska

Film Orbis Tertius przedstawia pracę międzynarodowego zespołu aktorskiego nad pierwszym spektaklem Lecha Raczaka po rozstaniu z Teatrem Ósmego Dnia. W przedstawieniu inspirowanym pismami Borgesa i Eliota, Dantego, Szekspira i Conrada reżyser stawia pytania o ostateczność, podstawy, początek i koniec. O to, co należy wyznawać, zbliżając się do kresu. „A co jeśli odpowiedzi okażą się zbyt banalne, zbyt trudne lub zbyt skomplikowane?” – pyta Raczak w komentarzu.


 Lecha Raczaka gry z czasem – film dokumentalny 
33’; scenariusz i realizacja: Agnieszka Nawrocka, realizacja dla TVP Poznań

Zawodowy życiorys Lecha Raczaka to droga pełna zakrętów. W 1964 roku założył z przyjaciółmi Teatr Ósmego Dnia – jeden z najważniejszych zespołów teatralnych polskiego ruchu alternatywnego. Po latach wspólnej działalności odszedł. Szukał twórczej przestrzeni w teatrze repertuarowym jako dyrektor Teatru Polskiego w Poznaniu, współpracował i współpracuje z teatrami instytucjonalnymi w Legnicy, Warszawie, Gnieźnie. Reżyserował też w teatrach w Polsce i we Włoszech. Jednocześnie od 1993 roku był dyrektorem artystycznym poznańskiego festiwalu Malta. Film Lecha Raczaka gry z czasem powstał w czasie kolejnego przełomu – w 2012 roku Lech Raczak zrezygnował z pracy przy festiwalu Malta. Na pożegnanie pokazał tam trzy spektakle: Marat/Sade, Dziady i Czas terroru (przygotowane w Legnicy) oraz najnowszą produkcję, Gry z czasem. Kamera towarzyszy Raczakowi podczas przedstawień i przygotowań. Głównym założeniem jest jednak krótkie podsumowanie dotychczasowej działalności artysty (od Ósemek do dziś). W filmie pojawiają się fragmenty wczesnych spektakli i tych najnowszych. Obraz jest próbą zaprezentowania postaci Lecha Raczaka, a przede wszystkim przybliżenia widzom jego myślenia o sztuce, historii i teraźniejszości. Stąd również wynika pytanie o motywacje dotyczące zaprzestania współpracy z Festiwalem Malta i o kondycję teatru w ogóle.

 

 

 

 20 lutego {środa} 18:00


 Plac Wolności – zapis spektaklu 
100’; produkcja: Narodowy Instytut Audiowizualny
Rejestracja spektaklu dokonana w dniach 26 i 27 maja 2007 w Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy
Reżyseria spektaklu: Lech Raczak; scenografia: Bohdan Cieślak, Piotr Tetlak; kostiumy: Małgorzata Bulanda; muzyka: Lech Jankowski; muzycy: Cyprian Komza (kontrabas), Robert Kamalski (saksofon), Łukasz Matuszyk (akordeon), Amadeusz Naczyński (instrumenty perkusyjne); obsada: Katarzyna Dworak/Magda Skiba (Maria – córka, siłaczka), Justyna Pawlicka (dziewczynka, chłopiec), Anita Poddębniak (towarzyszka w lisach), Małgorzata Urbańska (matka, rzecznik nowych czasów), Ewa Galusińska (Anna – córka, nieznajoma), Daria Anfelli (Pantera-Ariel), Przemysław Bluszcz (Franciszek – syn, ubek, Stalin, milicjant), Bogdan Grzeszczak (dr Speranza, generał, biskup, towarzysz, szef), Tomasz Radawiec (Ignac-Ariel, pacjent z manią proroka), Tadeusz Ratuszniak (Stanisław – syn, milicjant), Paweł Wolak (dyrektor cyrku, ksiądz Wacław), Lech Wołczyk (ojciec, cyrkowiec, żołnierz, strażnik, konferansjer, motocyklista, poeta), Paweł Zdun (Piotr, żołnierz, iluzjonista, robotnik), Tomasz Sobczak (cyrkowiec, oficer, płk Krzyżaniak, reporter, lekarz), Rafał Cieluch (syn towarzyszki).




Spektakl inspirowany powieścią Antonia Tabucchiego Piazza Italia.
Na scenie w postaci zręcznych metafor przewija się ponad sto lat historii. Całość zaczyna się w małym miasteczku w Polsce na początku XX wieku, w którym pewnej rodzinie podrzucone zostaje dziecko. Chłopiec nienawidzi światła, przewiduje przyszłość, widzi więcej niż inni. Ucieleśnia pogmatwane losy całego stulecia. Jesteśmy świadkami dwóch wojen i powiązanych z nimi zdarzeń: wymordowania Żydów, działalności ruchu oporu, międzywojennych konfliktów socjalnych, stalinizmu. W te wydarzenia wpisują się indywidualne historie i z pozoru niezwiązany powtarzalny motyw – cyrk. Dochodzimy wreszcie do czasów obecnych – placu przemianowanego na „Wolności”. Współczesność to nie teatr, ale cyrk, w którym panują nadmiar i nadprodukcja, gdzie wszystko jest bardziej rzeczywiste od rzeczywistości, czy – mówiąc językiem Jeana Baudrillarda – hiperrealne. Prawdziwa władza oznacza zdolność wzbudzania śmiechu, strachu lub podziwu. Pojawia się w tym świecie tęsknota, ale nie za bardzo wiadomo za czym, bo przecież nie za przeszłością?






Partner: