Kino Teatralne: Lech Raczak |
19, 20 lutego {wtorek, środa} 18:00 Wstęp wolny Sala Kinowa 19 lutego {wtorek} 18:00
20 lutego {środa} 18:00 Plac Wolności – zapis spektaklu 100’; produkcja: Narodowy Instytut Audiowizualny Rejestracja spektaklu dokonana w dniach 26 i 27 maja 2007 w Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy Reżyseria spektaklu: Lech Raczak; scenografia: Bohdan Cieślak, Piotr Tetlak; kostiumy: Małgorzata Bulanda; muzyka: Lech Jankowski; muzycy: Cyprian Komza (kontrabas), Robert Kamalski (saksofon), Łukasz Matuszyk (akordeon), Amadeusz Naczyński (instrumenty perkusyjne); obsada: Katarzyna Dworak/Magda Skiba (Maria – córka, siłaczka), Justyna Pawlicka (dziewczynka, chłopiec), Anita Poddębniak (towarzyszka w lisach), Małgorzata Urbańska (matka, rzecznik nowych czasów), Ewa Galusińska (Anna – córka, nieznajoma), Daria Anfelli (Pantera-Ariel), Przemysław Bluszcz (Franciszek – syn, ubek, Stalin, milicjant), Bogdan Grzeszczak (dr Speranza, generał, biskup, towarzysz, szef), Tomasz Radawiec (Ignac-Ariel, pacjent z manią proroka), Tadeusz Ratuszniak (Stanisław – syn, milicjant), Paweł Wolak (dyrektor cyrku, ksiądz Wacław), Lech Wołczyk (ojciec, cyrkowiec, żołnierz, strażnik, konferansjer, motocyklista, poeta), Paweł Zdun (Piotr, żołnierz, iluzjonista, robotnik), Tomasz Sobczak (cyrkowiec, oficer, płk Krzyżaniak, reporter, lekarz), Rafał Cieluch (syn towarzyszki). Spektakl inspirowany powieścią Antonia Tabucchiego Piazza Italia. Na scenie w postaci zręcznych metafor przewija się ponad sto lat historii. Całość zaczyna się w małym miasteczku w Polsce na początku XX wieku, w którym pewnej rodzinie podrzucone zostaje dziecko. Chłopiec nienawidzi światła, przewiduje przyszłość, widzi więcej niż inni. Ucieleśnia pogmatwane losy całego stulecia. Jesteśmy świadkami dwóch wojen i powiązanych z nimi zdarzeń: wymordowania Żydów, działalności ruchu oporu, międzywojennych konfliktów socjalnych, stalinizmu. W te wydarzenia wpisują się indywidualne historie i z pozoru niezwiązany powtarzalny motyw – cyrk. Dochodzimy wreszcie do czasów obecnych – placu przemianowanego na „Wolności”. Współczesność to nie teatr, ale cyrk, w którym panują nadmiar i nadprodukcja, gdzie wszystko jest bardziej rzeczywiste od rzeczywistości, czy – mówiąc językiem Jeana Baudrillarda – hiperrealne. Prawdziwa władza oznacza zdolność wzbudzania śmiechu, strachu lub podziwu. Pojawia się w tym świecie tęsknota, ale nie za bardzo wiadomo za czym, bo przecież nie za przeszłością? Partner: |