Instytut im. Jerzego Grotowskiego

Abstrakty

Strona 2 z 6

Natalia Makierowa (Muziej-Kwartira W.E. Meyerholda)
Aktor w scenograficznej przestrzeni spektakli Meyerholda

Przedmiotem referatu jest oddziaływanie przestrzeni scenograficznej, tworzonej przez różnych artystów w trakcie drogi twórczej Meyerholda, na sposoby funkcjonowania aktora. Poruszane zagadnienia:

stylistyka gry aktorskiej w statycznej przestrzeni teatru symbolistycznego; spektakle Studia na Powarskiej, Teatru Komissarżewskiej Siostra Beatrix, Buda jarmarczna, Życie Człowieka;
cechy szczególne istnienia aktora w scenografii spektakli, tzw. „tradycjonalizmu teatralnego” Meyerholda–Gołowina, rola proscenium;
teatr konstruktywizmu: jednolita instalacja sceniczna jako warsztat pracy dla aktora; biomechanika i scenografia L. Popowej, W. Stiepanowej do spektakli Rogacz wspaniały, Śmierć Tariełkina;
synteza rozwiązania scenograficznego i gry aktorskiej (Las, Mandat, Rewizor);
budowa nowych zasad funkcjonowania przekształcającej się przestrzeni scenicznej, model „teatru kołowego” Lisickiego–Meyerholda do niezrealizowanego spektaklu Chcę mieć dziecko na podstawie sztuki S. Tretiakowa;
kontrapunkt stylistyczny w scenografii Kukryniksów–Rodczenki do spektaklu Pluskwa;
cechy szczególne scenografii i aktorstwa w późnych spektaklach Meyerholda: Dama kameliowa, Dama pikowa;
niezrealizowany projekt budynku Państwowego Teatru im. Meyerholda; architektura teatru przyszłości.

Fausto Malcovati (Università degli Studi di Milano)
Meyerhold i Wydział Teatralny Ludowego Komisariatu Oświaty (TEO Narkomprosu) – (1918–1920)

Jak wiadomo, Meyerhold od razu zaakceptował nową władzę i jako jeden z pierwszych brał udział w realizacji przedsięwzięć rządu bolszewików. Wszedł w skład Wydziału Teatralnego (TEO) Ludowego Komisariatu Oświaty (Narkompros) i aktywnie uczestniczył we wszystkich pracach – poczynając od organizacji kwerend w archiwach, na wyborze tekstów dla kółek wiejskich kończąc. Przede wszystkim był człowiekiem teatru pośród ludzi, dla których teatr stanowił jedynie przedmiot fascynacji bądź rozważań filozoficznych (m.in. Iwanow-Razumnik, Włodzimierz Gippius, Aleksiej Remizow, Aleksander Błok). Rola Meyerholda jako zwolennika i przewodnika radzieckiej władzy jest doskonale widoczna na przykładzie zdarzeń podczas Specjalnego Zgromadzenia ds. Teatru, zwołanego przez komisarza ludowego Anatolija Łunaczarskiego w grudniu 1918 roku. Podczas tego spotkania władzy z czołowymi przedstawicielami świata teatru Meyerhold nie tylko w całości poparł program TEO, który wiele osób krytykowało za abstrakcyjność i akademizm, ale wystąpił także otwarcie przeciwko Stanisławskiemu, Niemirowiczowi-Danczence i Jużinowi, oskarżając ich o odwracanie się od wszystkiego, co nowe. Meyerhold twierdził, że „Wydział Teatralny jest tą przestrzenią, która może służyć jako laboratorium i rezerwuar, w którym żywią się, powstają i odnajdują się nowe możliwości teatru”. Ta perspektywa towarzyszyła Meyerholdowi podczas tworzenia „szkoły sztuki aktorskiej” z „kursami dla instruktorów nauczania sztuki inscenizacji” i temu zadaniu podporządkowane zostały spektakle: Słowik Igora Strawińskiego oraz Misterium-buffo Włodzimierza Majakowskiego.

«« start « poprz. 1 2 3 4 5 6 nast. » koniec »»