Znajdujesz się™ na archiwalnej stronie Instytutu Grotowskiego działają…cej do 21 marca 2016. Aktualna strona dostę™pna jest pod adresem: www.grotowski-institute.art.pl.
Instytut im. Jerzego Grotowskiego
  • Polish
  • English
Rynek-RatuszBrzezinkaNa Grobli
                                                              
Abstrakty


Nikołaj Piesoczynski (Sankt-Petersburskaja gosudarstwiennaja akademija tieatralnogo iskusstwa)
Metoda aktorska w Teatrze Meyerholda. Technologia jako filozofia

Teoria Teatru Meyerholda wydźwignęła twórczość aktora do poziomu problemu filozoficznego. Odnoszą się do niego takie zagadnienia jak: mimetyzm i metafizyka, materiał i autor, idea i stworzenie, realność i nadrealność, całość i część, jednorodność i sprzeczność, żywa materia i technologia, Natura, gra, mitologia, język i znaczenie (Gustav Shpet), osobiste i ponadosobiste, typologia i synteza jako mechanizmy aktorskiego istnienia, przedmiotowość i bezprzedmiotowość teatralnych postaci. Każdy spektakl uruchamia własne pole kategorii interpretacyjnych, a użyta technika gry wywodzi się z zawartego w nim światopoglądu. Dochodzi do przeobrażenia codziennej figury aktora w materiał artystyczny i dekonstrukcji logiki realności działania na podstawie dopełniających się i pozostających w sprzeczności podejść: kopiować, tworzyć, odzwierciedlać. Punktem odniesienia staje się fizjologiczny potok doznań (William James).
  • Buda jarmarczna: estetyka maski, multiplikowane projekcje, język realności, język symboli i język gry, człowiek, fantom i marionetka.
  • Maskarada: podwójność w systemie obrazowania, projekcje zewnętrznych sił w spersonalizowanych działaniach, idealne „warunki założone”, tłum, misterium i błazenada, chwyty gry aktorskiej „prawdziwie teatralnych epok”, tradycjonalizm teatralnej komunikacji.
  • Misterium-buffo, Zorze: futurystyczne zniszczenie reprezentacji w sztuce aktorskiej.
  • Rogacz wspaniały: aktorstwo w spektaklu konstruktywistycznym, apsychologiczna dynamika gry, kolektywna podświadomość w żywiole tragifarsy, rytm i ruch jako takie.
  • Rewizor: struktura dramaturgiczna oparta na alogiczności i nielinearności, luki w montażu, transformacja mowy aktorów, typologia postaci, personifikacja metafor, istnienie poza fabułą, surrealistyczny rozwój obrazów, bezosobowy psychologizm.
  • Groteska jako mentalność twórcza meyerholdowskiego aktora.


Janne Risum (Aarhus Universitet)
Aktorki w męskich rolach w spektaklach Meyerholda

Kiedy chiński odtwórca ról żeńskich Mei Lanfang przybył na gościnne występy do Moskwy w 1935 roku wraz ze swoją grupą jingju (opery pekińskiej), Meyerhold z aprobatą wyjaśniał w czasopiśmie „Sowieckoje iskusstwo”: „Odtwarzanie przez mężczyznę roli kobiecej to najwyższa forma konwencjonalnej teatralności”. Nawiązując do tego stwierdzenia, w moim wystąpieniu rozpatrzę sposób międzypłciowego odsadzania ról praktykowany przez Meyerholda. Skupię się na dokonanym przez niego wyborze aktorek do ról męskich w niewielkiej, ale znaczącej liczbie spektakli w toku jego kariery reżyserskiej w kontraście do jednorazowego obsadzenia mężczyzny w roli żeńskiej w spektaklu Śmierć Tariełkina w 1922 roku.