strona główna
| Misterium zgrozy i urzeczenia. Przedstawienia Jerzego Grotowskiego i Teatru Laboratorium |
 Redakcja: Janusz Degler i Grzegorz Ziółkowski Wstęp: Grzegorz Ziółkowski Data wydania: grudzień 2006 ISBN: 83-917448-6-8, 978-83-917448-6-4 Format: 168x238 mm Liczba stron: 628 Rodzaj oprawy: miękka Ilustracje: 106 czarno-białych i 8 kolorowych Cena: 39 zł Wybrane strony  Zrealizowano w ramach Programu Operacyjnego „Promocja Czytelnictwa” ogłoszonego przez MKiDN. „Propozycja ta to z jednej strony swoista spłata długu człowiekowi, który ukazał przed teatrem – polskim i światowym – nowe drogi, inne niż dotychczas znane; z drugiej zaś – odpowiedź na naglącą potrzebę stworzenia kanonicznego zbioru tekstów o jego spektaklach. Zbioru, który będzie zarówno ukazywał jego dokonania, jak też poświadczał charakter, typ i zasięg rezonansu, z jakim się spotkały; nie tylko uchwyci przekształcenia, jakim został poddany przez niego teatr, ale także ujawni to, co przyjęli widzowie tych spektakli. Dla oceny ogromnej roli Grotowskiego dla współczesnej kultury i sztuki taka propozycja jest nieoceniona”. (Z recenzji wydawniczej Dobrochny Ratajczakowej) „W książce najwięcej do powiedzenia ma Ludwik Flaszen, «ten drugi» w Teatrze Laboratorium. Blisko piętnaście komentarzy Flaszena do poszczególnych przedstawień Grotowskiego otworzy tę edycję. A potem nastąpią recenzje i omówienia, a także polemiki, pisane niejako «na gorąco» przez świadków zjawiska, gdzie pozycję kluczową odegrał bodaj nestor polskiej krytyki teatralnej, Tadeusz Kudliński. Dalej pójdą odpowiedzi i syntezy: od Broniewskiego do Kolankiewicza, z kluczową dla Teatru 13 Rzędów rozprawą Zbigniewa Raszewskiego. Najwięcej dowolności widać w sekwencji ostatniej tomu, która zbiera «do ogniska» studia i szkice badaczy najmłodszych, pisane po latach eseje i rozprawy: Majchrowskiego, Kornasia, Wójtowicz, Kanabrodzkiego. W tomie nie zabraknie również – a jakże – studiów Zbigniewa Osińskiego”. (Z recenzji wydawniczej Jana Ciechowicza) „Prowokacyjne i bluźniercze przedstawienia Teatru Laboratorium uderzały w mity funkcjonujące (?) w zbiorowościach Polaków i chrześcijan. Sprawdzały, jak w nas zadźwięczą, czy może inaczej – jaką jakość ciszy wywołają. Po iluż to spektaklach Laboratorium w sali dźwięczała jedynie cisza? Jednocześnie toczył się proces rozpoznawania ludzkich możliwości, mający poświadczyć jednostkowe doświadczenie integralności, niepodzielności na duszę i ciało. Efekty tego procesu pozwalały dostrzec łączność z tym, co przekracza człowieka w wymiarach metafizycznym i społecznym. Spektakle pełniły w nim rolę szczególną – to w nich zapisywano odkrycia poczynione na kolejnych etapach poszukiwań. […] Dziś trzeba oddać im sprawiedliwość. Trudno bez ustaleń wvnich zawartych wyobrazić sobie myślenie o teatrze współczesnym. Etyka zawodu, dbałość o środowisko pracy, gra zespołowa, potraktowanie tekstu, przestrzeni, światła, rekwizytu czy fonosfery w Laboratorium – wszystko to służyć miało aktorskiemu, człowieczemu wysiłkowi, aby przebić się przez ludzkie uwarunkowania i sprowokować doznanie tremendum. Uczestnicy tych urzekających misteriów potwierdzają, że obcowali z czymś realnym, a nie z udaniem”. (Ze Wstępu Grzegorza Ziółkowskiego) Zob. recenzje i omówienia:
www.e-teatr.pl/pl/artykuly/48192.html |