Spektakl Trzeciego Teatru Lecha Raczaka w ramach II Sezonu Mistrzów „Świat miejscem prawdy”

6 listopada 2015 {piątek} 19:00

Sala Teatru Laboratorium

Bilety: 20 zł

Rezerwacja i sprzedaż:

sekretariat@grotowski-institute.art.pl; tel. 71 34 45 320

Bilety online

Prosimy o odbiór biletów w Sekretariacie (Przejście Żelaźnicze) najpóźniej dzień przed spektaklem.

Litość i trwoga splecione w nierozerwalny węzeł są podstawą przeżycia, które u źródeł teatru nazywano katharsis. W spektaklu powtarzamy raz jeszcze większość, może wszystkie teorie o smoleńskim spisku. I te całkowicie szalone, i te z pozorami racjonalności, i te wymierzone w aktualne, demokratycznie wybrane władze III RP, i mniej eksponowane, ale obecne w obiegu (głównie internetowym) tezy o odpowiedzialności ideologów IV RP. Łączymy w jedną całość splot legendarnych i sprzecznych podejrzeń: zamach Tuska i Putina, mgłę i sztuczną mgłę, „bąbel helowy”, fałszywe radiolatarnie naprowadzające samolot poza pas startowy, niefrasobliwość pilotów, spiski tajnych służb różnych państw, świadome błędne naprowadzanie samolotu przez kontrolerów lotu chcących spowodować wypadek, szaleństwo Prezesa, naciski dowództwa, fatalność brzozy „pancernej”, wypadek, wybuch, wiele wybuchów, „bombę termobaryczną”, legendy o ocalonych i ich dobijaniu…

Wyobraźmy sobie grupę wolontariuszy „demonstracji krzyżowych”, katechumenów „religii smoleńskiej” i zawiedzionych lub nawiedzonych artystów, którzy tworzą na ten temat spektakl – nieuchronnie szalony i porywający, i nieuchronnie żałosny. I spróbujmy ich po ludzku zrozumieć.

Nie mity smoleńskie są treścią spektaklu (choć muszą się w nim pojawić), ale ludzkie postawy, uczucia, poglądy i ich źródła. Trzeba spróbować gorzkich wód tych źródeł, by bez złości, wręcz wyrozumiale, pojąć i ocenić. Powtórzmy: litość i trwoga splecione w nierozerwalny węzeł są istotą teatralnych przeżyć.

Lech Raczak

Scenariusz i reżyseria: Lech Raczak

Muzyka: Paweł Paluch

Kostiumy: Ewa Tetlak

Występują: Halina Chmielarz, Małgorzata Walas-Antoniello, Wojciech Siedlecki, Janusz Stolarski, Paweł Stachowczyk

Premiera: 26 lutego 2014

Czas trwania: 100 min.

Lech Raczak (1964) jest współzałożycielem Teatru Ósmego Dnia w Poznaniu. Początkowo aktor, od 1967 roku także reżyser, a od 1968 roku – kierownik artystyczny. Z Teatrem Ósmego Dnia zapoczątkował w Polsce okres teatralnej kontestacji, tworząc charakterystyczny język teatralny. Teatr Ósmego Dnia pozostając w stałym konflikcie z władzami, był obiektem wielu represji. W 1984 roku, po decyzji Ministerstwa Kultury pozbawiającej zespół dotacji, sprzętu i sali i zakazującej występów, grał nielegalnie, głównie w kościołach. W 1986 roku Lech Raczak wyemigrował. W ciągu następnych lat z częścią zespołu, przy udziale zagranicznych aktorów, odbył kilkuletnie tournée po całej Europie.

W 1990 roku Teatr Ósmego Dnia wrócił do Polski. Ziemia niczyja była ostatnią wspólną pracą reżysera i zespołu. Po 1993 roku kontynuował niektóre wątki dotychczasowej pracy z międzynarodową grupą Sekta (przedstawienie Orbis Tertius). W latach 1995–1998 pełnił funkcję dyrektora artystycznego Teatru Polskiego w Poznaniu. Od 1998 roku pracował we Włoszech.

W latach 1993–2012 był dyrektorem artystycznym Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Malta w Poznaniu, dla którego zrealizował widowisko 2001. Dziecko gwiazd (2000), wystawił swój dramat Łatwe umieranie (2002) i widowiska plenerowe: Wyprawa (2006), Rabin Maharal i Golem (2009) i Gry z czasem (2012) z zespołem Asocjacja 2006.

Współpracuje z Teatrem im. Aleksandra Fredry w Gnieźnie i z Teatrem im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy. Realizował m.in. przedstawienia w Teatrze Studio w Warszawie, Wrocławskim Teatrze Współczesnym, Teatrze Miniatura w Gdańsku oraz w Teatrze Nowym w Łodzi.

Raczak wyreżyserował ok. siedemdziesiąt przedstawień, do których stworzył lub współtworzył scenariusze.  Spektakle zrealizowane przez niego w Teatrze Ósmego Dnia otrzymały ponad trzydzieści nagród na krajowych i międzynarodowych festiwalach teatralnych, a ponadto m.in. Nagrodę Kulturalną Podziemnej „Solidarności” w 1982 roku i nagrodę miesięcznika „Puls” w 1985 roku. Indywidualnie otrzymywał festiwalowe nagrody za scenariusze i reżyserię, m.in. Medal Młodej Sztuki, Nagrodę Konrada Swinarskiego, Superpaszport „Polityki”, Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki, a także został odznaczony Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Prowadzi warsztaty teatralne w Polsce i za granicą. Od 2003 jest wykładowcą na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. W roku 2013 założył Fundację Orbis Tertius. Z Teatrem Trzecim Lecha Raczaka zrealizował własne sztuki: Spisek smoleński i Ach… żyliśmy, Misterium buffo wg Daria Fo i kolejną interpretację Dziadów. Jest autorem wielu tekstów teoretycznych i krytycznoteatralnych drukowanych w Polsce i za granicą.

Trzeci Teatr Lecha Raczaka to projekt realizowany przez Fundację Orbis Tertius. Nazwa nawiązuje do kilku faktów/zdarzeń/zjawisk. Po pierwsze wiąże się z nazwą Fundacji Orbis Tertius – Świat Trzeci. Po drugie jest aluzją do światowego ruchu alternatywnych teatrów z końca ubiegłego wieku zwanego „trzecim teatrem”. Wreszcie jest trzecią próbą (po Teatrze Ósmego Dnia i Grupie Sekta) stworzenia przez Lecha Raczaka autorskiego studium teatralnego.

Fundacja Lecha Raczaka Orbis Tertius powstała w 2013 roku i jest organizacją nastawioną na wspieranie, ochronę i propagowanie twórczości teatralnej w Polsce oraz za granicą. Do zadań Fundacji należy m.in. popularyzowanie idei teatru wśród dzieci i młodzieży oraz dorosłych, propagowanie aktywności kulturalnej, promowanie młodego pokolenia twórców teatralnych oraz wspieranie inicjatyw lokalnych służących powstawaniu sztuki i kultury. Fundacja sprawuje również opiekę nad dorobkiem artystycznym Lecha Raczaka. Działalność fundacji skupia się przede wszystkim na produkcji spektakli teatralnych oraz organizowaniu festiwali i innych wydarzeń kulturalnych związanych z promocją, upowszechnianiem oraz prezentacją kultury i sztuki. Fundacja działa również na polu edukacyjnym i wydawniczym.

Orbis Tertius to według Borgesa synteza wyobrażeń o nieistniejącym – acz możliwym świecie – rządzonym przez prawa dla nas niepojęte, choć niepokojąco podobne do tych, które znamy, wyrażane w języku o niezrozumiałych zasadach, którego pochodne – literatura, religia, metafizyka – zakładają z góry idealizm.

Więcej informacji: www.orbistertius.pl

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego