Znajdujesz się™ na archiwalnej stronie Instytutu Grotowskiego działają…cej do 21 marca 2016. Aktualna strona dostę™pna jest pod adresem: www.grotowski-institute.art.pl.
Instytut im. Jerzego Grotowskiego
  • Polish
  • English
Rynek-RatuszBrzezinkaNa Grobli
                                                              
Wyprawy

Od 1999 roku uczestnicy projektu wielokrotnie wyprawiali się do Gruzji, Bułgarii i na półwysep Atos (Grecja), aby nawiązać praktyczne kontakty z osobami i grupami pracującymi z muzyką tradycyjną. Pobyt w Tbilisi pociągnął za sobą naukę rekonstruowanych pieśni religijnych, w tym także liturgicznych, śpiewanych przede wszystkim w najważniejszej cerkwi gruzińskiej – Sioni. Fundamentalną była tutaj praca z zapisami pieśni Wyprawa Teatru ZAR do Gruzji, Swanetia, góry Kaukazu. Z archiwum zespołu dokonanymi na przełomie XIX i XX wieku, często jeszcze w systemie neumatycznym.
Z kolei wyprawy do Bułgarii wiązały się z poszukiwaniami głosów żeńskich, których przeciwwagę stanowiły pieśni śpiewane przez mnichów w kościołach i monastyrach prawosławnego półwyspu Atos.

Wyprawa Teatru ZAR do Gruzji, Swanetia, góry Kaukazu. Pogrzeb, podczas którego śpiewane są pieśni pogrzebowe zar. Z archiwum zespołu Najważniejszym doświadczeniem stał się jednak pobyt w Swanetii (jednym z piętnastu regionów Gruzji, usytuowanym w północno-zachodniej części kraju, w paśmie Wysokiego Kaukazu) i praca z muzyką Swanów, którzy przechowali w swej tradycji wielogłosowe pieśni, początkami sięgające przełomu naszej ery. Te liczące dwa tysiące lat pieśni pogrzebowe zar, wykonywane w języku niezrozumiałym dla samych Swanów, stanowią najstarszą formą wielogłosu w Gruzji, a być może na świecie. Śladem najistotniejszego ze spotkań stało się przyjęcie nazwy „ZAR” przez powstające stowarzyszenie (w języku gruzińskim słowo „zar” oznacza również „dzwon”, stąd też tłumaczenie słów „swanuri zari” – w polskiej transkrypcji – to „swańskie dzwony”).

Osobny kontekst projektu stanowiły wyprawy Jarosława Freta i Kamili Klamut do Iranu, których celem była jedyna starożytna grupa gnostycka Mandejczyków, jaka przetrwała do naszych czasów. Mandejczycy przechowali w swej tradycji rytualnej ceremonię chrztu wywodzącą się od Jana Chrzciciela, niezmienioną w swej formie od dwóch tysięcy lat.
W czasie drugiej i trzeciej wyprawy do Iranu została wykonana unikalna dokumentacja filmowa i fotograficzna, która posłuży do stworzenia filmu o Mandejczykach zamieszkujących rejon miasta Ahwaz.
Część tego wyjątkowego materiału została zaprezentowana podczas międzynarodowej konferencji poświęconej Mandejczykom, zorganizowanej na Uniwersytecie Oxfordzkim w lipcu 2002 roku przez ARAM Society for Syro-Mesopotamian Studies.