| Jewgienij Wachtangow - co zostaje po artyście teatru? |
 Wstęp, kronika, redakcja: Katarzyna OsińskaData wydania: listopad 2008 ISBN: 978-83-923635-6-9 Format: 120x190 mm Liczba stron: 368 Rodzaj oprawy: miękka Ilustracje: 88 czarno-białych Cena: 28 zł Wybrane strony  Publikacja dofinansowana przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Zrealizowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Spektakle Wachtangowa wywoływały opór i zaskoczenie. Jednak na zawsze pozostaną one ironicznym i mądrym dowodem na to, że prawdziwa sztuka nie zna szkoły, że jest ona i romantyczna, i futurystyczna, i naturalistyczna, i lewicowa, i prawicowa, że absolutnie nigdy nie bywa aktualna i że zawsze wchodzi w relację ze współczesnością, że opiera się na fundamentach warsztatu i że potrafi rozkwitać emanującą ze sceny szczerością. Pawieł Antokolski: Pamięci nauczyciela (1922) Jewgienij Wachtangow zazwyczaj wymieniany jest jednym tchem obok innych reformatorów teatru z początku XX wieku. Jako artysta niewątpliwie należał do największych tamtej epoki, ale w odróżnieniu od Stanisławskiego i Meyerholda, nie dążył do ujęcia swych doświadczeń w system. Skupiony na pracy studyjnej, hołdował przekonaniu, że proces przygotowania spektaklu jest sprawą intymną, że uczestniczą w nim konkretni ludzie, a zatem nie można stworzyć uniwersalnych zasad – dla wszystkich. W działalności pedagogicznej, podkreślali to wszyscy jego wychowankowie, jego największą zaletą była umiejętność dotarcia do każdego aktora z osobna, nawiązania z nim głębokiego, osobistego kontaktu. (fragment Wstępu) Zob. recenzje i omówienia:
www.teatr-pismo.pl/index.php?sub=archiwum&f=pokaz&nr=823&pnr=42 |