(czas trwania: 100 minut, z przerwą na zmianę scenografii)

Spektakl można zaliczyć  do kategorii teatru tańca. Jednak bardziej adekwatnym określeniem jest: teatr ruchu, jako że twórcy z założenia sięgają do różnorodnych źródeł inspiracji-taniec klasyczny, taniec współczesny, elementy technik dalekowschodnich, a także ruch organiczny.

Brzmieniową  kanwą i rodzajem brzmieniowej przestrzeni jest muzyka polskiej kultowej grupy „Osjan”. To urzekająca i niezwykle mocno oddziaływująca muzyka transową, czerpiąca inspiracje z brzmień azjatyckich i afrykańskich.

Scenografię  określić można jako minimalistyczną, syntetyczną i funkcjonalistyczną  metaforę świata wewnętrznego postaci.

Językiem ruchu twórcy prezentują i poddają do refleksji i dyskusji swój sposób widzenia tego, co ich zdaniem najważniejsze: wolność i niewolność, miłość i niemiłość. 

„Niemiłość"

Wolność i zniewolenie. Podporządkowanie sobie drugiego człowieka jako sposób osiągnięcia celu: zdobycie władzy i utrzymanie się na pozycji władcy. 

Temat to zarówno wszechobecny, jak i wszechwymiarowy: te same mechanizmy i cechy odnaleźć można zarówno w systemach rządowych potężnych imperiów,jak i w związkach międzyludzkich.

Droga do wolności nie prowadzi poprzez krwawą rewolucję: historia światowych zrywów rewolucyjnych wyraźnie wskazuje, że kończy się to klęską, lub częściowym tylko sukcesem.

Rzeczywista i właściwa droga do wolności to przemiana świadomości i zbudowanie samego siebie-urodzenie siebie. Dotyczy to zarówno zniewolonych, jak i zniewalających, gdyż zniewalający jest również zniewolony-zniewolony własną żądzą zniewalania.

„Wmiłość”

Miłość, tak jak i wolność-słowa tak często używane, że aż nadużywane, że aż trudno odnaleźć ich rdzenny sens, przedzierając się przez niezliczoną ilość definicji i określeń.

Kobieta i mężczyzna-wobec samych  siebie w pojedynkę i wobec siebie nawzajem we dwoje. 

Trudne budowanie partnerstwa, którego koniecznym warunkiem jest właściwe ukochanie siebie, dające umiejętność właściwego ukochania drugiego człowieka.