Taniec studiowała od piętnastego roku życia, najpierw w Niemczech w Folkwangschule, znanej szkole baletowej Kurta Joossa, a potem w Julliard School w Nowym Jorku, gdzie występowała m.in. z New American Ballet i wkrótce weszła do zespołu Metropolitan Opera Ballet Company. W 1972 roku objęła kierownictwo artystyczne Teatru Opery i Baletu w Wuppertalu, który wkrótce przemianowała na Tanztheater Wuppertal Pina Bausch. 

Ruch w jej teatrze jest głównym nośnikiem narracji. Swoje dramatyczne, pełne ekspresji historie opowiada niemal bez słów i żartobliwie twierdzi, że jeśli można o czymś opowiedzieć słowami, to po cóż do tego używać innych środków. Teatr Piny Bausch łączy gatunki, poetyki teatralne i nietypowe dla teatru tańca rozwiązania scenograficzne: na przykład podłoga może być pokryta warstwą ziemi, cała przestrzeń przeznaczona do tańca – zastawiona gęsto krzesłami czy duża część sceny zajęta przez kamienne wzgórze… Pina Bausch w centrum zainteresowania stawia naturę ludzką, odwieczną walkę, jaką człowiek toczy z żywiołami, ze światem i z samym sobą. Jej tragiczne, niekiedy surrealistyczne opowieści nasycone są niespotykaną ekspresją. Jeden z istotnych tematów jej twórczości to relacje pomiędzy kobietą i mężczyzną. Jej choreografie stały się inspiracją dla filmu Pedro Almodóvara Porozmawiaj z nią. „W teatrze znacznie mniej interesuje mnie to, jak ludzie się poruszają, a bardziej to, co ich porusza” – mawia artystka. 

Jej imponujący dorobek artystycznym to zrealizowane od 1973 roku 42 autorskie przedstawienia, wśród nich Café Müller z muzyką Purcella (1978), Święto wiosny z muzyką Strawińskiego (1975), Arien z muzyką Mozarta i Beethovena oraz włoskimi ariami operowymi (1979), Walzer (1982), Palermo palermo (1989), Ein Trauerspiel (1994), Nefès (2003) wyprodukowane we współpracy z międzynarodowym Festiwalem Teatralnym w Istambule i najnowsze Sweet mambo (2008).