19-21 września, godz. 17:00-21:00
Studio na Grobli, ul. Na Grobli 30/32Warsztat tańca butō prowadzony przez Daisuke Yoshimoto Koszt warsztatu: 200 zł.
 Butō - japońska forma tańca nowoczesnego powstała w latach pięćdziesiątych, kiedy po drugiej wojnie światowej artyści japońscy odwrócili się od tradycyjnych form, jak i wpływów masowej kultury Zachodu i zwrócili się ku inspiracjom rodzimą mitologią agrarną, idei teatru okrucieństwa Antoina Artauda i niemieckiemu ekspresjonizmowi. W świecie sztuki ich bunt manifestował się m.in. w pracach takich artystów jak Yukio Mishima (pisarz), Szuji Terayama, czy tancerz i choreograf Tatsumi Hijikata. Artyści ci chcieli wydobyć na światło dzienne oficjalnie ignorowane, ciemne aspekty życia społeczeństwa japońskiego – deformację i szaleństwo.
 Butō wyrywa się spod wpływu restrykcyjnej tradycji społecznej, dając bezprecedensową wolność artystycznej ekspresji. Jest prawdopodobnie najśmielszą dotychczas próbą przełożenia tajemniczego, często tłumionego życia nieświadomości na międzyludzkie, publiczne medium teatru. Jak surrealizm, wczesne butō wykorzystywało skrzywienie natury, jak dada – przypadek jako zasadę kompozycji. Najbardziej znani twórcy butō to obok Kauzo Ohno i Tatsumi Hijikaty: Min Tanaka, Akaji Maro, Yoko Ashikawa oraz Daisuke Yohimoto.
|
19–21 września (niedziela–wtorek), godz. 21:00
Studio Na Grobli
Kobiety butō – cykl pokazów tańca butō
19 września (niedziela)
21:00 – pozy-ty-w-ka? kuklara karada
21:45 – SOUTENNOSHIZUKU (odejście cudownej córki) Kei Ishikawa
20 września (poniedziałek)
21:00 – Cisza Marlene Jöbstl
21:45 – Wizerunek. (Toaletka damska) Justyna Jan-Krukowska
21 września (wtorek)
21:00 – hydrohypno Irena Lipińska
21:30 – Historia panny ‘R' – tęsknota za namiotem cyrkowym Ritsuko Takahashi
Wstęp wolny
Koordynacja: Weronika Podkowska i Justyna Rodzińska-Nair
Informacje: justyna@grotowski-institute.art.pl
kuklara karada: Kuklara (z greckiego ‘Κουκλα’ - lalka + przyrostek ‘ρα’ - duża) - duża lalka; często w użyciu z zaimkiem przymiotnym ‘mu’, tworząc pieszczotliwy zwrot - ‘moja duża lala’, co oznacza również - ‘śliczna jak laleczka’. W niniejszym kontekście słowo to jest użyte w konfrontacji z osobistym i społecznym pojęciem piękna i doskonałości. Lalka symbolizuje tu również ‘przedstawienie’ czy ‘teatr’. Użycie tego terminu służy przywoływaniu wyobrażeń tego co kulturowe i mentalne. Fakt, iż jest to słowo pochodzenia greckiego ma ogromne znaczenie. Karada (z japońskiego) - ciało; w niniejszym kontekście odnosi się do wszystkiego co materialne i w związku z tym doskonale szczere; do rzeczywistości. Termin ten ma przywoływać obrazy tego co fizyczne i naturalne. Fakt, że jest to słowo pochodzenia japońskiego ma istotne znaczenie]
pozy-ty-w-ka?
“nie odnajdziesz spokoju, unikając życia.” V. Woolf
“istnieje punkt, po którym nie ma powrotu. ten punkt należało osiągnąć.” F. Kafka
uczynić krok jest aktem odwagi, podjęciem ryzyka. jesteś gotowa? punktem największej równowagi jest moment przed jej utratą. gdzie jest granica? z dala od ideałów piękna i doskonałości, pomiędzy ciszą a dźwiękiem jest otwarta przestrzeń… tam się spotkamy...
Koncept, kostiumy, światło, wykonanie: kuklara karada
Koncept, światło, dźwięk: michał gwóźdź
Kei Ishikawa urodzona w październiku 1986 r. w Japonii; tancerka Butōh od 2007 r.; twórca: SOUTENNOSHIZUKU – odejście cudownej córki (2008), reżyseria – Daisuke Yoshimoto; Żegnaj, mój Syriuszu (2010).
Marlene Jöbstl tańczy butō od 2003 r. (trenowała pod kierunkiem Yumiko Yoshioki, Atsushiego Takenouchiego, Daisuke Yoshimoto i senseia Yoshito Ohno). W 1998 r. rozpoczęła naukę teatru (pod kierunkiem Jacques’a Lecoqa, Philippe Gauliera i Michela Azamy).
Cisza to dwudziestominutowe solo butō, którego premiera odbyła się 3 kwietnia 2010r. w Studio 97 w Paryżu. Stanowi trzecią z czterech części (Samotność, Wspomnienie, Cisza i Świt) spektaklu, który powstawał na przełomie 2009/2010 na zamówienie mojego ojca.
Koncept i wykonanie Marlene Jöbstl.
Muzyka: Daisuke Yoshimoto.
Podziękowania dla Marca, Jenny i Midoh.
 |
Justyna Jan-Krukowska jest artystką wizualną. Pracuje z ciałem, głosem i obiektem wizualnym. Absolwentka malarstwa Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu (1989). W latach 1995-2000 prowadziła badania ciała i głosu pod kierunkiem reżysera Ryszarda Nieoczyma ("Ritual & Healing. Women Rituals"/Bayerischer Wald, "Archetypes in Theatre"/Tanz und Theater Werkstatt, Ludwigsburg, "Theatre Apprentice"/Ontario, Kanada, "Wilderness Wending"/James Bay, Kanada). Stażystka Body Weather School, gdzie odbyła trening pod kierunkiem Mina Tanaki, japońskiego tancerza butō (Hakushu, Japonia 1999). Działa jako artystka niezależna, współpracuje z artystami z wielu krajów. Więcej info: www.justbody.eu.
WIZERUNEK (Toaletka Damska)
„Wszystkie jesteśmy przepełnione tęsknotą za dzikością. Nie ma na nią żadnego kulturowego antidotum.” Clarissa Pinkola Estes, Biegnąca z wilkami. Archetyp Dzikiej Kobiety w mitach i legendach
Kobieta kontemplująca swoje lustrzane odbicie kontroluje odbiór społeczny własnego wizerunku. Czy dorównuje on ideałom lansowanym przez massmedia? Dyktatorzy mody kreują idealne posągi kobiet. Koncerny i massmedia tworzą tylko jedno wyobrażenie kobiety – super gwiazdy. Te wymarzone postacie kobiet są już martwe. Tylko forma przetrwała. Jak ją pokochać i ożywić ? Kobieta jest w stanie sobie pomóc i powstać z martwych okowów kultury, czerpiąc siłę witalną z królestwa natury. Natura jest przecież jej domeną. Kobiecą domeną, nie damską...
I rena Lipińska
hydrohypno
Chcę odnaleźć ciało, które znajduje się na pograniczu snu i tego, co wydaje się jeszcze realne, ciało, które przekracza granicę życia i śmierci, traci swoją spoistość, płynie.
Jak w głębokiej wodzie, w której rozpuszcza się rzeczywistość.
Ziemia, rośliny, zwierzęta oraz człowiek pochodzą z tej samej materii i roztapiają się w niej.
Życie, sen i śmierć koncentrują się w jednej pierwotnej substancji.
„Ziemię wchłania woda, wodę – ogień, ogień – wiatr, wiatr – czysta świadomość”. Tybetańska Księga Umarłych
Koncept i wykonanie: Irena Lipińska
Muzyka: Indigo Tree
Ritsuko Takahashi – tancerka butō od 2007r. Twórczyni The Story of Miss ‘R' – Nostalgia (2008), The Story of Miss ‘R' – The other side of river (2009).
Historia panny ‘R' – tęsknota za namiotem cyrkowym
Wróć. Za sto lat bycia odnajdziemy znaczenie.
|
